06 nov Stress

“Ik wil het vandaag hebben over stress, ik neem aan dat jullie dat herkennen,” vraag ik aan de groep voor mij. Veel hoofden zie ik ja knikken. “Stress veroorzaakt vaak een volle bovenkamer, je kan niet meer goed nadenken, niet goed meer prioriteiten stellen en plannen maken. Ook kan je je angst en paniek niet meer in toom houden en adequaat reageren op onverwachte gebeurtenissen. Klinkt dit bekend”?” vraag ik. Nog meer bevestiging uit de zaal. “Je prefrontale cortex”, ga ik verder,” het deel van je hersenen achter je voorhoofd, kan op den duur ook krimpen als gevolg van chronische stress, doordat de zenuwbanen zich terugtrekken. Maar de andere kant van het verhaal is dat het ook weer hersteld als je een maand op vakantie gaat!”
Ik ben bij Stichting “Help mijn dierbare is verslaafd” en leg uit waarom het belangrijk is om te ontspannen, goed voor jezelf te zorgen en de aandacht te verleggen naar jezelf in plaats van naar je vader, moeder, broer/zus of kind dat verslaafd is. Een verslaafde is bij uitstek ongelooflijk egoïstisch en houdt alleen maar rekening met zichzelf. Daar kan je wel tot in het oneindige energie in blijven pompen maar het zuigt je leeg en de verslaafde wordt er niet minder verslaafd van. Wat niet betekend dat je je dierbare verslaafde moet negeren of uit je hart moet verbannen. Het gaat erom een goede emotionele bankrekening erop na te houden, waarmee je niet in het rood komt te staan. Want dan heb je niets meer te geven.
“Ben jij ook een codaatje”, vraag Pieter aan mij. “Ja vroeger wel geweest, maar gelukkig weet ik nu veel beter wat ik wil en wie ik ben”. Vragende gezichten en veel vraagtekens in de zaal. “Dat staat voor codependency”, legt Pieter uit. “Het betekent dat je mede afhankelijk bent van je verslaafde. Wanneer je geen grenzen stelt aan je verslaafde naaste, dan maak je het de verslaafde gemakkelijk en kan hij gewoon doorgaan met gebruiken. Dan staan er geen consequenties tegenover. “Maar wat moet je dan doen, je kind van 19 dan maar op straat zetten?” vraagt een moeder bezorgd. “Grenzen stellen en je kind loslaten betekent niet dat je niet meer van je kind mag houden. Het houdt in dat je zegt tegen je kind dat er onder jouw dak niet meer gebruikt mag worden, of dat je woonruimte regelt voor hem”.
“En hoe gaat dat bij jullie”, vraag Pieter een jong volwassene die met haar moeder is meegekomen, “wat doe jij als je vader weer teveel heeft gedronken?”. “Dan zorg ik voor mijn zusje van 12 jaar want zij heeft er heel veel onder te lijden, en gooi ik alle flessen wijn leeg die ik kan vinden”, antwoord ze met tranen in haar ogen. “En wat doe je verder?” vraagt hij door. “Ik zorg dat ik op m’n kamer ga zitten zodat hij geen last heeft van mij…” Pieter richt zich nu tot de moeder; “Ik zie dat zijn verslaving veel invloed heeft op jullie gezin, nog afgezien van de financiële gevolgen. Jullie kunnen niet op vakantie omdat er geen geld is en je dochters lijden onder de situatie, waarom stuur je hem niet weg?”. Zo maakt Pieter de mensen in de zaal bewust van de ongewone en bizarre situatie waarin ze verkeren, met veel grappen en humor steekt hij het mes in hun wonden om ze bewust te laten worden van iets wat ze eigenlijk allang weten: een verslaving is de hel, voor alle betrokkenen en ook voor de verslaafde.